آخرین مقالات ارسالی

محبوب ترین ها

پربازدیدترین ها

کلمات کلیدی :

مزاج|پزشکی سنتی|طب|گیاه درمانی|طب سنتی

مطالب مرتبط :

واسابی ریشه گیاهی از خانواده ترب است که بیشتر در غذاهای ژاپنی به عنوان چاشنی مورد استفاده قرار می گیرد. خواص واسابی برای سلامتی توسط بسیاری از دانشمندان مورد بررسی قرار گرفته است به این دلیل که برای درمان بسیای از بیماری ها پرکاربرد و موثر است. دمنوش چربی ‌سوز و پر از خواص آنتی ‌اکسیدان است، این دمنوش با حرارت 48 درجه درست می‌ شود. گیاه سنبل الطیب جایگاه ویژه ای در طب سنتی دارد و از زمان گذشته برای تهیه داروها و عطر استفاده می شود. عصاره ی سنبل الطیب از ساقه و ریشه ی گیاه سنبل الطیب به دست می آید و فواید زیادی برای سلامتی دارد. همچنین امروزه برای درمان استرس و اضطراب، بهبود اختلالات سیستم پوششی بدن و دستگاه گوارش و ... استفاده می شود. روغن­‌ های گیاهی به دلیل دارا بودن چربی‌­ های اشباع‌ نشده طرفداران زیاده در رژیم‌ غذایی دارند، و یکی از این نوع روغن­‌ ها، روغن کنجد است. این روغن نسبت به سایر روغن‌ ها سالم ­تر و مغذی ­‌تر است و به نوعی محافظ طبیعی در برابر تشعشعات فرا بنفش و کلر موجود در آب، به حساب می‌ ­آید.  چای اولانگ از گیاه کاملیا سیننسیس تهیه می شود و به صورت چای سبز یا سیاه مصرف می شود. اولانگ ترکیبی از چای سیاه و سبز است که فواید و خواص هر دو را در خود جای داده است. فلفل طبیعت گرمی دارد، که به دلیل وجود سطح بالای کپسایسین در آن است. استفاده از فلفل قرمز، می‌ تواند متابولیسم بدن را تا 25 درصد افزایش دهد. گیاه زبان گنجشک برای از گذشته تا به امروز در مصارف پزشکی کاربرد داشته است و همچنین دارای ترکیباتی است که از نظر دارویی فواید زیادی دارد. برگ ها، پوست و شاخه های جوان این درخت حاوی ماده ای به نام کومارین هستند که مانع از رشد باکتری و قارچ می شود. برای تهیه چای گزنه می بایست برگ گزنه را جدا کنید و آن را به صورت چای دم کنید. گزنه باعث گزش می شود که که به دلیل وجود ترکیباتی است که با جوشاندن از بین می روند. گزنه سرشار از آنتی اکسیدان، کلسیم، کاراتونید، فیبر، فلاونوئید، آهن، منیزیم، فسفر، پروتئین، پتاسیم، ویتامین A، ویتامین B، ویتامین C و ویتامین D است

تشخیص مزاج در طب سنتی

۲۸

فروردین

مزاج، بنیاد اساسی پزشکی سنتی ایران است. پزشکان قدیم با ممارست و تبحری که در شناختن مزاجها داشتند، دخالت وضع مزاجی را، از موی سر تا ناخن پا در هر یک از بیماریها رصد کرده و معیار تشخیص و درمان کلیه بیماریها را، توجه به مزاج اصلی و عارضی بیماران قرار داده بودند.

humorism-busy

با تمرین مداوم، منشاء اختلالات و عوارض بدن را به سهولت درمییافتند. در کتب طب قدیم، فصول و ابواب مفصل جداگانهای در خصوص این علایم تحت عنوان سوءمزاج سرد و سوءمزاج گرم شرح داده شدهاست، اما کلا سوءمزاج دو گونه است:

  1. ساده(سازج)،
  2. مادی.

به جرات میتوان گفت، به همان سهولتی که امروز پزشکی جدید بیماری پرکاری تیروئید را تشخیص میدهد، آنان بیکفایتیهای خفیف تیروئید را تشخیص میدادند. علت موفقیت پزشکان قدیم در تشخیص و درمان بیماریها، طبقهبندی امراض بر اساس مزاج، گرمی و سردی و به اصطلاح پزشکی جدید اختلالات متابولیسمی بوده است.

در پزشکی سنتی، از تمامی عناصر موجود در طبیعت اعمّ از؛ گیاهی، معدنی و حیوانی برای اعاده اعتدال مزاج استفاده میشود. رعایت حال کبد بیمار از اصول اساسی تجویز دارو است.

بیماری که با غلبه یک یا چند خلط در بدن بوجود آمده است، با تخلیه و تعدیل آنها رفع خواهد شد. اخلاط موجود در بدن بیمار ممکن است بر اثر تغذیه، هوای محیط و ... نضج یافته و آماده دفع باشد و یا ممکن است به شکل خام باشد، که برای دفع، باید با داروهای منضج تدارک شود.

humorism-friendship

داروهای منضج

هر خلطی داروی منضج خودش را دارد. برای خلط دم که مزاج آن گرم و تر است، منضجی لازم نیست و فصد و حجامت در زمان لزوم و بدون نضج، قابل انجام است. معمولاً برای صفرا سه روز، برای بلغم نه روز و برای سودای خالص پانزده روز باید داروی منضج استفاده شود. البته این اعداد بسته به اقلیم، فصول سال و گرمی و سردی هوا، جزوی قابل تغییر است.

داروهای مرکب

معجون، گوارشی، شراب، رب، قرص، شیاف چشمی، سرمه، ایارج، کفلمه، تریاق، حبّ، مفرح، سنون، لعوق، مربا، مرهم، غرغره، طبیخ، ماءالاصول، قیآور، مسکن، روغن، شیاف مقعدی، شیاف مهبلی و اطریفل.

مزاج داروها

ابنسینا توصیهای اکید در تجویز دارو دارد و میفرماید: «هرگاه بیماری با تجویز داروی تکی قابل درمان است، هرگز از چند دارو برای درمان استفاده نکن و هرگاه چند دارو میتوانند درمان را بر عهده گیرند، هیچوقت دست به داروهای بزرگ (معجونها، ایارجها) نبر.»

در داروهای مرکب محاسبه مزاج مرکب از کارهای سخت به شمار میرود.

اشتباه مرسوم در ماهیت پرشکی سنتی

humorism-happy

طب، شاخهای از علوم سلامت است و هدف آن حفظ صحت، ارتفاع بیماری و بازتوانی آسیبدیدگان میباشد. شکستهبندی، جراحی، خونگیری، توصیههای بهداشتی (در مسافرت و سکونت)، آرایش و... تماماً در این روش مورد بحث قرار دارند. روشهایی چون گیاهدرمانی، بخاطر اشتراک در مواد دارویی، بعضاً با روش طب سنتی اشتباه میشوند.

تشخیص یا بیمارییابی

تشخیص بیماری در طبسنتی با در نظر گرفتن مزاج اعضا و مزاج بیمار، فصل و ... انجام میگیرد. در بیماریهای مزمن، شغل بیمار، بیماریهای والدین نیز تحت بررسی قرار میگیرد. بیماری با نشانیهایی که ناشی از نامعتدل بودن است، خود را نشان میدهد. جستجوی این علایم بسته به شکایت بیمار از بیماری خود، باید در مسیر بیاعتدالیهای موجود باشد. دقت و تیزبینی پزشک قسمت اصلی تشخیص را عهدهدار است. شرح مراحل بیماری باعث شناخت مسیر بازیابی صحت است.

انواع بیماری

humorism-sad

  • بیماری ساده (سوءمزاج رویآور به اندامهایی که اجزاء مشابه دارند، بیماریهای رویآور به اندامهای ابزاری، سوءمزاج اندامهای ابزاری)؛
  • بیماری مرکب (بیماریهای مادرزادی، بیماریهای اندازه، بیماریهای تعداد، بیماریهای وضعی).

نشانهشناسی

عفونت عامل به وجود آمدن تب است، نشانههای آن؛ تشنگی و سر درد، پرشدن رگهای منتهی به چشم باعث بندآمدن عنبیه است، نشانه آن؛ از دسترفتن بینایی، نزله عامل زخم ریه است، نشانه آن؛ سرخشدن گونهها و رشد بیش از حد ناخنها است.

تشخیص به وسیله درد

  • درد در طرف راست بدن نشانهای از کبد دارد و درد طرف چپ نشانه ناراحتی طحال است.
  • سنگینی در عضو نشانه بیماری در اندامی است که عصب حسی ندارد یا حس خود را از دست داده است.
  • کشیدگی دلیل زیاد بودن ماده بیماری و سوزناگی دلیل تندی ماده خلط است.
  • رنگ سرخ ورم دلیل ماده صفرا و سختی آن دلیل سودا است.
  • محل درد نیز نشانهای از علت آن دارد، چنانکه درد انگشت دست یا از عامل قبلی است و یا نشان آسیبدیدن زوج ششم عصب گردن است.

بیماری عامل بیماری

humorism-anger

گاهی یک بیماری خود باعث بیماری دیگری میشود، در اینجا عَرض خودش یک بیماری جدید است و نشانهها دلالت بر بیماری سابق نخواهد داشت. مانند صرع که از قولنج بروز کرده باشد. در این حالت است که دیگر نشانههای صرع دلالت بر قولنج ندارد و خودش بحث دیگری است.

معیارهای مزاجشناسی بیماری

رنگ چهره، مو و عوارض آن؛ سفیدی رنگ پوستبدن نشانه سردی مزاج، سرخی و گندم گونی آن نشانه گرمی مزاج است. زردی نشانه گرمی، رنگ بادمجانی (تیره بیروح و غیر درخشان) نشانه سردی و خشکی، رنگ گچی و سربی نیز نشانه سردی مزاج است.

نبض بیمار؛

شکل جمجمه؛

پوست (گرمی، سردی، تری و خشکی)؛ نرمی پوست نشانه رطوبت مزاج و زبری و سختی پوست نشانه خشکی مزاج است. (به شرطی که لمسکننده معتدل باشد یا در قیاس با پوست معتدل راجع به مزاج لمسشونده قضاوت کند).

تراکم موهای بدن و نوع آنها؛ زیادی مو، رشد سریع و رنگ سیاه آن دلیل بر گرمی مزاج است. کمی مو و رنگ روشن آن دلیل بر سردی، مجعد بودن نشانه خشکی و موی صاف نشانه رطوبت است.

جنسیت و مزاج.


اخبار پیشنهادی

نظرات کاربران

ارسال نظر جدید

لطفا برای ارسال نظر فرم زیر را پر کنید

  • هنوز هیچ نظری ارسال نشده است .